Toskania to region Włoch gdzie ziemia jest mocno pofałdowana. Wzgórza widać wszędzie – od wybrzeży morskich na zachodzie, po Apeniny na wschodzie.

Aczkolwiek wzgórza te są inne na południu np. w Valdorcii, niż choćby w Chianti.

Chianti to region bardziej zalesiony. Drogi wiją się serpentynami w górę i w dół zboczy, wśród drzew. Przechodząc przez szczyty w miejscach, gdzie otaczająca zieleń się przerzedza, odsłaniają rozległe panoramy lasów, a wśród nich winnice i czasami gaje oliwne. Z rzadka jakieś domostwa czy zameczki.

Na południe od Sieny wzgórza są raczej nagie, pozbawione wysokiej roślinności. Uprawia się tu zboża i gdzieniegdzie pomiędzy łanami można napotkać kępy drzew jako pozostałości dawnych lasów. W niektórych rejonach mniej jest pól uprawnych, a więcej winnic (okolice Montalcino, czy Montepulciano).

W wielu miejscach za to na szczytach wzgórz widać domostwa. Takie usytuowanie umożliwia przepływ powietrza – w gorące dni wiaterek zapewnia orzeźwienie. Do gospodarstw prowadzą drogi obsadzone cyprysami.

Z murów Pienzy, czy z ulic Montalcino widzisz wokół wzgórza, na nich domy, obok nich czasami wielkie parasole pinii oraz prowadzące do gospodarstw linie strzelistych słupów cyprysów. Na zboczach wzgórz pofalowane żółte łany zbóż albo późniejszym latem ścierniska. Gdzie indziej kwadraty, romby w paski – zielone łaty równych rzędów winorośli. Obok fragmenty brązowej lub szarej ziemi upstrzone szarozielonymi, mieniącymi się w słońcu plamami drzewek oliwnych.

Wszystko to rano lekko przysłonięte woalem mgiełki, a przed zmierzchem oświetlone ciepłym światłem słońca, które podkreśla cieniem kształt wzgórz.

Wzgórza Toskanii – widoki charakterystyczne, niezapomniane.