Sewilla (hiszp. Sevilla)

Niedaleko Sewilli (10 km) usytuowane jest lotnisko międzynarodowe Aeropuerto de Sevilla (zwane też San Pablo), drugie w regionie po lotnisku w Maladze, które z kolei jest czwartym na liście lotnisk Hiszpanii. Lotnisko Malagi jest większe, bo obsługuje cały ruch na Costa del Sol.

Dojechać można do Sewilli (np. z Madrytu) szybką koleją AVE.

Dojazd samochodem:

• Z Kadyksu (od południa) dojechać można autostradą AP-4, momentami przechodzącą w drogę szybkiego ruchu A-4.
• Z północy (z kierunku Salamanki) dojazd drogą ekspresową A-66.
• Z północnego-wschodu dojazd drogą ekspresową A-4, która przez Kordobę prowadzi aż z Madrytu.
• Ze wschodu, z Grenady dojazd drogą ekspresową A-92, do tej drogi dojeżdża się z Malagi autostradą AP-46/eskpresówką A-45.

Jechaliśmy samochodem od strony Malagi. Wjechaliśmy do centrum miasta, kierując się w stronę rzeki, w okolice katedry i Alkazaru. Trafiliśmy w małe, ciasne uliczki, ale w jednej z nich udało się znaleźć miejsce, by zostawić auto.

Historia Sewilli jest długa i bogata. Rzymianie nazywali miasto Hispalis. Po podbiciu rzymskiej prowincji Hispania Baetica przez Wandalów, następnie Wizygotów, najechali te tereny w VIII w. Maurowie. Elementy tych kultur wywarły silne piętno na historii kulturalnej miasta, szczególnie okres Al-Andalus. Z arabskiej nazwy miasta wywodzi się obecna Sewilla.

W roku 1248 król Kastylii Ferdynand III pobił Maurów pod Sewillą i zdobył miasto. Chrześcijańscy zdobywcy przejęli wiele elementów kulturowych po Maurach. Widać je tam po dziś dzień i także dzięki temu fragment starego centrum miasta znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Rok 1492 jest ważny dla miasta. Wtedy to Krzysztof Kolumb wypłynął właśnie stąd do Indii. Zdobyte w Nowym Świecie złoto, srebro, wszelkie bogactwa przechodziły przez Sewillę, która miała królewski monopol na handel z koloniami, zapewniający miastu niesamowity rozwój. Milion mieszkańców w sto lat po wyprawie Kolumba robi wrażenie nawet dzisiaj.

Od XVI w., kiedy monopol na handel przełamał Kadyks, rozwój już nie był tak spektakularny. Wielka plaga (Czarna Śmierć) z połowy XVI w. uśmierciła dużą część populacji, silnie odbiła się na rozwoju ekonomicznym miasta, które już nie podniosło się po tej tragedii.

Dodatkowo zamulenie rzeki Gwadalkiwir (hiszp. Guadalquivir) w XVIII w. prawie odcięło Sewillę od morza i spowodowało przeniesienie handlu morskiego do Kadyksu.

W okresie XIX i XX w. miasto zaczęło się uprzemysławiać, co wydatnie poprawiło jego sytuację ekonomiczną.

Gotycka katedra (La Catedral de Santa María de la Sede de Sevilla) jest jedną z największych katedr na świecie. To trzecia największa, po watykańskiej Bazylice Św. Piotra i Katedrze Św. Pawła w Londynie. Jej początki sięgają 1401 r., kiedy to postanowiono zbudować wielką katedrę, która zrobi wrażenie na wiernych. Za czasów Kolumba katedra ciągle była jeszcze w budowie. Pierwotnie budynek był meczetem.

Dzwonnica zwana La Giralda była minaretem, jej wnętrze uwidacznia islamskie wpływy. Do góry prowadzą nie schody, tylko pochylnie (może właściwie podjazdy). To po nich muezin wjeżdżał na szczyt minaretu konno. Obecny szczyt dobudowano, tworząc tam dzwonnicę. Dzięki temu wieża wznosi się na wysokość 97,5 m.

Katedra ma bogato zdobione wnętrza. Wartym zainteresowania elementem jest ołtarz główny, określany jako największy na świecie. Jest wysoki na 27,8 m i szeroki na 18,2 m. Jego pięknie rzeźbiona powierzchnia jest pokryta złotem. Chciano w ten sposób pokazać bogactwo i potęgę Hiszpanii. Użyto ponad 3 tony złota pozyskanego z Nowego Świata.

Wewnątrz katedry znajduje się grobowiec Krzysztofa Kolumba (hiszp. Cristóbal Colón, wł. Cristoforo Colombo), podtrzymywany na ramionach przez 4 heroldów, symbolizujących 4 królestwa, które legły u podstaw Hiszpanii. Choć to obcokrajowiec – Genueńczyk, uczczono w ten sposób człowieka, którego odkrycia przyniosły państwu bogactwo.

Podobno dotknięcie stopy herolda przynosi szczęście. Nie wiem skąd ten przesąd, jednak wielu turystów czekało, aby stopę dotknąć. Ja czekałem, aby zrobić zdjęcie - bez tego tłumu... Trzeba przyznać, że but jest solidnie wypolerowany.

Katedra nie ma klasycznego dachu. Z góry, z wieży widać tylko kopuły sklepienia. Tu deszcz nie pada za często. U nas ponad sklepieniami potrzebny jest jeszcze spadzisty dach.

Warto wdrapać się na szczyt wieży. Widok z jej wierzchołka jest świetny – panorama Sewilli rozpościera się szeroko.

Godziny otwarcia dla zwiedzających latem (lipiec, sierpień)
poniedziałek: 09:30 - 14:30
wtorek - sobota: 09:30 - 16:00
niedziela: 14:30 - 18:00

Bilet normalny kosztuje 8 €, ulgowy emeryci i studenci do 25 lat 4 €.

Wirtualne zwiedzanie katedry możliwe jest na stronie internetowej (j. ang.), ale wymaga dodatku do przeglądarki i działa na Internet Explorer.

Minus, to fakt, że przed katedrą stoją czekające na turystów dorożki. W tym upale zajeżdżało od nich strasznym smrodem...

Blisko katedry, w kierunku południowo-wschodnim znajduje się pałac królewski. Decyzje o jego budowie podjął w 913 r. Abd Al-Rahman III, pierwszy kalif Andaluzji. Od tego czasu przebudowywany był przez okres ok. 500 lat (pomniejsze zmiany nawet do XIX w.) przez dynastie mauryjskie, a potem przez władców chrześcijańskich (od XIII w.). Stopiły się tu przez wieki różne style: arabski, gotyk, mudejar. Przy czym pałac jest klasycznym przykładem właśnie stylu mudejar.

Pałac Mudejar (Palacio Mudéjar) zbudowany dla Piotra I przez muzułmańskich kamieniarzy i stolarzy z wykorzystaniem specyficznych dla nich, acz nietrwałych materiałów jak ceramika, gips, drewno, to doskonały przykład skorzystania przez władców chrześcijańskich z piękna architektury islamskiej. Warto zobaczyć Patio de las Doncellas, Salón de Embajadores, czy Patio de las Muñecas. Są tu także oczywiście (po południowo-wschodniej stronie) ładne ogrody Alkazaru - Jardines de los Reales Alcázares, istotna część arabskiej architektury.

Szczęśliwie późniejsze zmiany nie unicestwiły dawnego charakteru przynajmniej części obiektu. Ciągle owe charakterystyczne elementy architektury Maurów możemy podziwiać. Wtrącę tylko własną opinię – pałace Nasrydów w Alhambrze są chyba jeszcze piękniejsze i jeśli macie szansę tam być, to warto do Grenady pojechać.

Alkazar był częściowo uszkodzony w czasie wielkiego trzęsienia ziemi z 1755 r., które zniszczyło m.in. Lizbonę.

Obecny właściciel Alkazaru – Rada Miasta Sewilla, przyznała prawo królowi i jego rodzinie do części pomieszczeń, gdzie mogą mieszkać w czasie ich bytności w Sewilli.

Jeśli jesteście zainteresowani, to można na tej stronie wirtualnie obejrzeć pałac Alkazar.

Obiekt jest otwarty dla zwiedzających w godzinach 09:30-19:00 od poniedziałku do niedzieli (w okresie kwiecień-wrzesień, w pozostałe miesiące do 17:00). Bilet wstępu normalny kosztuje 9,50 €.

Idąc od katedry i pałacu w kierunku Gwadalkiwiru (na zachód) traficie na Złotą Wieżę – to dość blisko. Znajduje się na brzegu rzeki, niedaleko mostu Puente de San Telmo.

Zbudowana została w pierwszej poł. XIII w. na dość ciekawym 12-kątnym rzucie – główny, dolny poziom. Poziom środkowy jest 6-kątny, a najwyższy, okrągły pochodzi z XVIII w. Została mocno zniszczona przez trzęsienie ziemi z 1755 r., ale odbudowano ją.

Pierwotnie była punktem obserwacyjnym, strzegącym dostępu do miasta drogą wodną. W razie zagrożenia, podnoszono w poprzek rzeki gruby łańcuch, który blokował statki wroga. Druga wieża, stojąca na przeciwnym brzegu rzeki już dzisiaj nie istnieje.

Przez wieki zmieniała się jej funkcja. Złota Wieża była wiezieniem, kaplicą, potem mieścił się tu skład prochu strzelniczego, a obecnie znajduje się muzeum morskie.

Toczą się spory co do jej nazwy. Czy Złota pochodzi od płytek jakie niegdyś pokrywały jej ściany, czy, jak chce legenda, trzymano tu złoto przywożone z Nowego Świata.

Przebudowując Sewillę - brzegi rzeki i port, zaprojektowano i wykonano w południowej części miasta wiele parków i szerokich bulwarów.

Plac Hiszpański to obiekt wybudowany w jednym z owych obszarów zieleni - w Parku Marii Luizy (Parque de María Luisa) w roku 1928 na Wystawę Ibero-Amerykańską z 1929 r. Wraz z nim powstało wiele pawilonów tematycznych i narodowych. Owe pawilony to dość ładne domy z elementami charakterystycznymi dla lokalnej architektury danego kraju.

Idąc na południe od Alkazaru, za parkiem miejskim, mijając rondo i kolejny park Jardines del Prado de San Sebastian, traficie do Parku Marii Luizy.

Plac Hiszpański to główny budynek przygotowany na wystawę. Zaprojektowany w stylu neo-mudejar z elementami art déco, jest bardzo duży – to właściwie długi ciąg połączonych budynków, ma kształt półokręgu otaczającego spory plac z centralną fontanną. Budynek z placem i fontanną łączą, ponad sztuczną rzeczką, ładne mostki. Wielka fontanna tryska obficie wodą, generując przy tym przyjemny chłód.

Ściany budynku i mostki są bogato zdobione ceramicznymi płytkami azulejo. Wzdłuż dolnej części ściany zobaczycie jakby nisze, wyłożone ceramiką i poświęcone różnym prowincjom Hiszpanii.

Obecnie obiekty znajdują są w rękach rządu i magistratu. Dawne pawilony zamieniono w części na muzea. Niestety w czasie naszej bytności część budynku Placu Hiszpańskiego była opuszczona, zajęta przez ptaki i przez nie zanieczyszczona, a szkoda, bo sam obiekt, choć niespecjalnie stary, prezentuje się ciekawie.

Plac Hiszpański jest na tyle charakterystyczny, że inspiruje filmowców. To tu były nagrywane niektóre sceny do filmu Gwiezdne wojny Epizod II: Atak klonów.